Markus 5:21-43

Toen Jezus in de boot naar de overkant was overgestoken, verzamelde zich een grote menigte om hem heen en hij bleef aan de oever van het meer staan. Toen kwam een van de synagogebeambten, Jaïrus, die Hem zag, viel aan Zijn voeten en smeekte Hem ernstig: "Mijn dochtertje is ernstig ziek. Kom toch en leg haar de handen op om haar beter te maken en haar leven te redden.' Jezus ging met hem mee en een grote menigte volgde hem; zij verdrongen zich rondom hem.

Er was nu een vrouw, die twaalf jaar aan een bloeding had geleden; na een lange en pijnlijke behandeling door verschillende doktoren had zij alles uitgegeven wat zij had, zonder er beter van te worden, integendeel, zij werd slechter. Zij had over Jezus gehoord en kwam door de menigte achter hem staan en raakte zijn mantel aan. Als ik zelfs maar zijn kleren kan aanraken', zei ze tegen zichzelf, 'dan zal ik weer beter worden'. En de bron van het bloeden droogde terstond op, en zij voelde in zich, dat zij van haar klacht genezen was. Onmiddellijk wetende, dat de kracht van Hem was uitgegaan, keerde Jezus Zich om in de menigte en zeide: Wie heeft mijn klederen aangeraakt? Zijn discipelen zeiden tot hem: "Zie je hoe de menigte zich om je heen verdringt en toch zeg je: "Wie heeft mij aangeraakt?" Maar hij bleef om zich heen kijken om te zien wie het gedaan had. Toen kwam de vrouw naar voren, angstig en bevend, omdat zij wist wat haar was overkomen, en zij viel aan zijn voeten en vertelde hem de hele waarheid. Mijn dochter', zei hij, 'uw geloof heeft u gezond gemaakt; ga heen in vrede en wees vrij van uw klacht'.

Terwijl hij nog sprak, kwamen er mensen uit het huis van de synagogebeambte die zeiden: "Uw dochter is dood, waarom zou u de Meester nog meer problemen bezorgen? Maar Jezus had deze opmerking van hen gehoord en hij zei tegen de ambtenaar: "Wees niet bang, maar heb vertrouwen. En hij liet niemand met hem meegaan, behalve Petrus en Jacobus en Johannes, de broer van Jacobus. Zo kwamen zij bij het huis van de ambtenaar en Jezus zag alle commotie, met mensen die ongeremd weenden en jankten. Hij ging naar binnen en zei tegen hen: "Waarom al die commotie en dat gehuil? Het kind is niet dood, maar slaapt.' Maar ze lachten hem uit. Hij wendde hen allen af en ging met de vader en de moeder van het kind en zijn eigen metgezellen naar de plaats waar het kind lag. En hij nam het kind bij de hand en zei tegen haar: "Talitha, kum!" wat betekent, "Kleine meid, ik zeg je op te staan. Het meisje stond meteen op en begon rond te lopen, want ze was twaalf jaar oud. Zij waren stomverbaasd, en hij beval hen dit aan niemand mee te delen en zei dat zij haar iets te eten moesten geven.